ஈழத் தமிழ் இலக்கியத்தில் பெண் படைப்பாளிகளின் பங்களிப்பு குறிப்பிடத்தக்கதாகவும், சமுதாய மாற்றங்களை உருவாக்கும் அளவுக்குப் பலத்ததாகவும் இருக்கிறது. அந்த வரிசையில், எழுத்தாளர் எஸ். பாயிஸா அலி ஒரு தனிச்சிறப்புடைய பெயராக விளங்குகிறார். இவரது எழுத்து, பெண் வாழ்க்கையின் உணர்வுகளையும், போராட்டங்களையும், சமூக ஒடுக்குமுறைகளையும் நேரடியாகவும் உணர்வுப்பூர்வமாகவும் பிரதிபலிக்கின்றது.
பாயிஸா அலியின் கதைகள், கட்டுரைகள் மற்றும் கவிதைகள் அனைத்திலும் ஒரு பொதுவான இலக்கிய சாயல் காணப்படுகிறது: நேர்மை. இவள் தன் சமூக அனுபவங்களை, மரபியல் கட்டுப்பாடுகளுக்குள் சிக்கிய பெண்ணின் உண்மையை மென்மையாய் எழுதுவதில்லை, மாற்றாகக் கூர்மையான உண்மையை நேரடியாக எதிரொலிக்க வைக்கிறார். அதுவே இவரின் எழுத்துக்களுக்கு தனித்துவமும் அடையாளமும் அளிக்கிறது.
ஈழத்தில் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் வன்முறைகளையும், பாதுகாப்பு பற்றிய கவலையையும் பாயிஸா அலி தீவிரமாக பதிவு செய்கிறார். வெறும் அனுதாபக் கண்ணோட்டத்தில் அல்ல, சமூகத்தின் அடிப்படையான அமைப்புகளைச் சாடும் விதமாகவே இவரது எழுத்துகள் அமைகின்றன. பெண்கள் மீது நிகழும் உடல் மற்றும் உளவியல் வன்முறைகள் குறித்து பேசும்போது, அவற்றின் பின்புலத்தையும், சமுதாய உளமைத்தையும் உற்சாகமின்றி ஆய்வு செய்கிறார்.
பெண் கல்வி குறித்து இவரது எழுத்து ஒரு புதிய நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்துகிறது. பாயிஸா அலியின் படைப்புகளில் கல்வி என்பது முடிவில் மகிழ்ச்சி தரும் சாதனையல்ல, ஆரம்பிக்க வேண்டிய விடுதலை என்கிறார். கல்வியின் வழியாக பெண் சுயநினைவோடு பேசத் துவங்குகிறாள்; சமூக உரையாடலில் இடம் பெறுகிறாள். இந்தக் கருத்து நவீன பெண் எழுத்தாளர்களின் கோணத்தில் முக்கியமானது.
பாயிஸா அலி சிறுவர்களின் உலகையும் தன் கவனத்திற்கு கொண்டு வந்துள்ளார். ஒவ்வொரு சமூக மாற்றமும், ஒவ்வொரு போரும், சிறுவர்களின் அடிப்படை உணர்வுகளைப் பாதிக்கும் என்பதை அவருடைய எழுத்துக்கள் நன்கு சுட்டிக்காட்டுகின்றன. இவருடைய சில கவிதைகளில் சிறுவர்கள் கதாபாத்திரங்களாக இல்லையெனில், பின்புல கதாப்பாத்திரங்களாக இருந்தாலும், அவர்களின் வாழ்க்கையின் தாக்கங்களை வெளிக்கொணர்கிறார்.
இவர் எழுத்துக்களில் ஒரு வரையறை இருக்கிறது. அதிக அலங்காரமில்லாத புனைவுகள், உண்மை அனுபவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட உரை, மற்றும் நேரடியான அரசியல் விழிப்புணர்வு. இது இவரை ஒரு தனித்துவமான பெண் எழுத்தாளராக உருவாக்குகிறது.
எஸ். பாயிஸா அலி ஒரு எழுத்தாளராக மட்டுமின்றி, ஈழத் தமிழ் பெண் சமூகத்தின் குரலாகவும் விளங்குகிறார். இவரது எழுத்துகள், ஒரு சமூகத்தின் விழிப்புணர்வை வளர்க்கும் ஆவணங்களாகவும், எதிர்காலம் நோக்கிய ஒளிக்கதிர்களாகவும் திகழ்கின்றன.
இந்த கவிதையின் உள்ளே பயணித்தோம் என்றால் நிஜங்களை புரிந்து கொள்ள முடியும்.
"பார்.. பாரென்று பறையடித்தல்"
முதன்மைச் சித்தாந்தங்கள்: தர்மம், பகிர்வு, அமைதியான ஈரம்
இந்தக் கவிதையில் வெடில்மாமா எனும் ஓர் உள்ளுணர்வு நபரின் வாழ்க்கைபாடுகள் பற்றியும், அதனோடு கவிதாயினின் உள் உலையல்களையும் இழைத்துக் கூறுகிறார். கவிதையின் ஓட்டம், ஒரு பாரதூரமான ஆன்மீகப் பயணத்தின் தொடக்கம் போல அமைந்துள்ளது. இவ்வழி நடக்கின்றது: "தாராள தன்மையின் சத்தமில்லாத நம்பிக்கைகள்" வழியே.
படமெடுக்கவில்லை, முகநூலில் காட்சிப்படுத்தவில்லை, பறையடிக்கவில்லை. இவை எல்லாம் சமகால "வெளியீட்டு சூழ்நிலை" மீது ஒரு வெளிப்படையான விமர்சனமாக அமைந்துள்ளது.
பறையடித்தல் என்ற சொல் பொதுவாக "சித்திரவதையான பெருமைப்படுத்தல்" எனப் பொருள்படும். ஆனால், பாயிஸா அலி இதனை பொது தர்மக்காட்சிகள் குறித்து கேள்வி எழுப்பும் சொற்பாகுபாடாக மாற்றுகிறார்.
உண்மைத் தர்மம்,காட்சி அல்ல, உணர்வு என்பதை இந்தச் சொல்லாக்கங்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. சிறு நிகழ்வில் பெரு அர்த்தங்கள் நிறைந்து இருப்பதை இந்த கவிதை வரிகளுடாக புரிந்து கொள்ள முடியும்.
"காக்கைகளைக் கை நீட்டியழைக்கும் போதெல்லாம்… காருண்யம் ஒளிரும்…" இது வெறும் ஒரு இயற்கைக்காட்சி அல்ல. இது சமூகத்தில் மறைக்கப்பட்டு இருக்கும் நல்ல உள்ளங்களின் உள் பிரகாசம் பற்றிய ஒரு மொழிமாற்றம்.
ஏழைதனம், இரக்கம், சிறுபாண்மைகள் அனைத்தும் கூர்ந்த காணொளி போல் வர்ணிக்கப்படுகின்றன.அங்கு கருணை காட்சிப் பொருளாக அல்ல, நடத்துப்பொருளாக செயல்படுகிறது.
நான்' மற்றும் 'அவன்' இடையே பாலம்
கவிதையின் நரேட்டிவ் இரு நிலைகளில் நகர்கிறது:
"தான் ஒரு குழந்தையாய்… கைகள் தட்டித்…" என்ற வரிகளில் உள்ள அனிமேஷனும், படர்-உணர்வும் கவிதாயினியின் மனக்காட்சியைப் படம் போல் வாசகன் முன்வைக்கிறது.
ஒளி, பூ, யாசனை
கவிதையின் முடிவில், ஒரு பூவின் மீதான உளவியல் ஒளிகதிர்கள் மிக அழகாக வரைகின்றன:
"பூ விசிறிய மழலைஒளி எனை முழுதுமாய் நனைத்திற்று"
"உயிரோர் பிச்சைப் பாத்திரமாகிட ஒளி மீதான உணர்வுகளின் யாசிப்பை தவிர்ந்திட முடியவில்லை"
இங்கு "ஒளி" என்பது யதார்த்த ஒளியல்ல; அது அனுபவமாய் சிந்தனை சிதறவைக்கும் நுண்ணிய உணர்வு.
கவிதாயினி ஒளியைப் பற்றிய ஈர உணர்வுகளுக்கு முன்பாக "பிச்சை" என்பது போன்ற அவமதிப்பு தரும் சித்திரங்களை பயன்படுத்தி தன்னுயிர் மடக்கம் செய்கிறார்.
சமகால மாபெரும் பார்வை மற்றும் நெஞ்சோடு உறைந்த நெகிழ்ச்சிப் பரிமாணங்கள் இடையே ஒரு கடுமையான பிணைப்பு.
அசைபோக்கான தொடரியல், தொடர்ச்சிப் பிரிதல்கள், படிமவாத அணுகுமுறைகள் ஆகியவை கவிதையின் நுணுக்கம் மற்றும் பலத்தை உருவாக்குகின்றன.
அளவின்றி எழுதப்பட்ட உரைபோக்குக்கவிதை, ஆனாலும் ஒவ்வொரு வரியிலும் இசைதொனை, சிந்தைத் துளிகள் இரண்டும் இருந்தே நிறைந்திருக்கும்.
எஸ். பாயிஸா அலியின் இக்கவிதை, ஒரு தனிப்பட்ட மனிதரின் நற்குணங்களைப் பற்றிய மெச்சிய விளக்கம் மட்டுமல்ல. அது, நாம் வாழும் பொது-விலகிய சமூகச் சூழலில் உண்மை தர்மம் எங்கே, யாரிடம் உள்ளது? என்ற கேள்விகளை எழுப்பும் உளவியல் நடைபயணம்.
இவர் கவிதைகள் சத்தமில்லாத அலறல்கள். ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் ஒரு மனத்துக்கேடான இரைச்சல் இருக்கிறது. ஆனால் அது அழகு கொண்ட அழைப்பு. தோழருக்கு வாழ்த்துகள்-
0 Comments