கிளிநொச்சியின் பஞ்சுபோன்ற மண், புலியின் நிழலில் வேரூன்றிய வரலாறு, ஈழத் தமிழரின் எக்கேணிக் அடையாளங்கள் — இவை அனைத்தும் கவிஞர் கருணாகரனின் எழுத்துக்களில் ஓர் உயிர்ப்புடன் கலந்து விட்டன. ஈழத்தின் வலி, அதன் அழிவு, அதன் மீள்பிறப்பு, அனைத்தும் அவரின் உணர்ச்சியால் மட்டுமல்ல, அவரின் சமூக அரசியல் வெளிப்பாடுகளால் இலக்கியத்துக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளது.
கருணாகரன் ஒரு சாதாரண கவிஞர் அல்ல. அவர் ஒரு தீவிர அரசியல் விமர்சகர். பிழைத்த இனத்தின் மீதான அவரது நேர் பார்வை பாசமென்னும் போர்வை மட்டும் அல்ல, பகுத்தறிவும், தாராள மனமும் கொண்டது. அவர் சுழற்றும் சொற்கள் கிளர்ச்சி செய்யும். ஆனால் அந்தக் கிளர்ச்சி வெறுப்பிலிருந்து அல்ல — உரிமைக்கான ஓர் உள்ளார்ந்த அழைப்பாக அமைந்திருக்கிறது.
அவரது கவிதைகள் புனைவு அல்ல; சமூக விஞ்ஞானத்தின் நுணுக்கங்களைப் பேசும் ஒருவகையான தத்துவ வெளிப்பாடுகள். கலவையாக அமைந்த வாழ்வியல், மெய்ஞானம், மனிதநேய கோட்பாடுகள் ஆகியவை அவரது பங்களிப்பை நவீன ஈழக் கவிதைகளில் ஒரு தனித்த இடத்துக்கு எடுத்துச் செல்கின்றன.
அதிலும், அவர் காதலைப் பேசும் விதம்..
இவ்வாறு ஒருவகையான மென்மையும், அரசியலின் தாக்கத்தையும் சேர்த்துப் பேசக்கூடியவர். காதலும் எதிர்ப்பும் ஒரே பத்திரிகையின் இரு பக்கங்கள் போலக் கருணாகரனிடம் இருக்கின்றன.
இருப்பினும், அவர் “வன்முறையை” இல்லை என்றே கூறுவதில்லை. ஆனால் அது நேர்மையான வரலாற்றுச் சூழலுக்குள் தான் அவை தோன்றுகின்றன. “கலக எழுத்துக்கள்” என்று குறிப்பிடப்படும் அவற்றில் வன்முறை ஒரு சிந்தனையின் முடிவாகவே வருகிறது, சுதந்தரத்திற்கான ஒரு உள்மூச்சாக.
இலக்கியத்தில் ஈழத்தின் கிளிநொச்சியை ஒரே பேரிலேயே நிலைநாட்டியவர் என்றால் அது கருணாகரன் தான். அவரது மொழி, அதன் அடர்த்தி, அதன் அரசியல் ஓசை, அதன் புணர்ச்சி மற்றும் அதில் அடங்கிய மனிதநேயம் — இவை அனைத்தும் அவரை நவீன ஈழக் கவிதையின் முக்கியமான குரலாக அமைத்துள்ளன.
. “நாகம்” – நகரத்தில் வழியிழந்த வரலாறு
இந்தக் கவிதையில் நாகம் என்பது புனைவு அல்ல; அது ஒரு சமூகத்தின் மையப்படுத்தப்பட்ட அடையாளம். “நிழலை இழந்து தவிக்கும் நாட்கள்” என்பதிலிருந்து, ஒரு இனத்தின் வேரற்ற நிலை தெளிவாக காட்சியளிக்கப்படுகிறது.
“நாகம் வெட்ட வெளியும் கட்டிட நெரிசலும்...”
அங்கும் இங்கும் நகரும் ஒரு நகரமானது ஒரு இலட்சியமாக எழுகின்றது. ஆனால் அந்த நகரம் அந்த இனத்துக்குரியதாக இருக்கவில்லை. “அதனுள் கொதித்தெழுகின்றன ஆயிரமாயிரம் எரிமலைகள்” எனும் வரி, உள்நோக்கிய சமூகச் சினத்தின் கவிதைப் பிம்பமாக இருக்கின்றது.
“நாகம்...தன்னுடைய ரூபத்தில் நிறைந்து கிடக்கும் பன்னூறு வீதிகளில்
தனக்கான வீதி எங்கேனும் உண்டா என்று தேடிக் கொண்டேயிருக்கிறது”
இந்த வரிகள் நவீன நகரமயமாக்கலால் ஒதுக்கப்பட்ட அடையாளக்கான தேடலை வெளிப்படுத்துகின்றன. இடத்துக்கான உரிமையும், வரலாறுக்கான இடமறுப்பும், இந்தப் பாடலில் நிலைத்துணிவுடன் பேசப்படுகின்றன. இது ஒரு நவீன இடஒதுக்கீட்டின் எதிர்வினையாகும்.
“ரத்தக் கடவுள்” – உயிருக்கும் அரசியலுக்கும் இடையே
இது சுதந்தரத்தின் தீவிர உள்பார்வையைக் கொண்ட ஒரு மிகக் கொஞ்சமான கவிதை.
“வாழ்வை மீட்டெடுப்பதற்கு ரத்தம்”
இது சிக்கலான அரசியல் உரையை விடக் கூடிய வரி. இதில் இரத்தம் என்பது சிருஷ்டியின் ஊற்றாகவும், அரசியல் சாகசத்தின் ஊக்கமாவும் இருக்கிறது.
“இதோ என் ரத்தம்” என்கிறேன்
அவள் கண்களை மூடிப் பிரார்த்திக்கிறாள் “நன்றி கடவுளே”
இங்கே “நான்” கடவுளாக மாறுகிறான். மனிதனின் செயல் தெய்வீகமாய்க் கொண்டாடப்படுகிறது. இது பொதுவாக humanist theology எனும் நவீன தத்துவத்தோடு நேரடியாகப் பொருந்தும். கடவுள் என்பது உன்னதமல்ல, பாசமே கடவுள் என்பதையும் கவிஞர் அறிவார்ந்த பிம்பமொன்றில் சொல்கிறார்.
“இந்தத் தூரமென்றும் அதிகமில்லை” – காதல் என்ற அரசியல் சலனம்தான்..
இந்தக் கவிதை பச்சைத் திருமணக் காதல் அல்ல. இது மிகச் செயல்பாட்டுடைய காதல். “ஒன்றை விட்டுவிடலாம் இன்னொன்றை சேர்த்துக்கொள்வதற்கும் தயக்கமில்லை” என்பது கவிஞரின் காதல் உலகம் பற்றிய பிரகடனமாகும்.
“வாளிலிருந்து சிந்துவது இரத்தமா கண்ணீரா?”
இந்த வரி மிகுந்த பொதுவை உரைக்கும். காதல் என்பது தனிப்பட்டது மட்டுமல்ல, சமூகச் சூழ்நிலை அதில் ஊடுருவி நிற்கிறது. வாளும், பருத்தியும், இரத்தமும் – இவை காதலின் வாசக மரபுகளைத் தாண்டி சமூகச் சத்தங்களை ஒலிக்கச் செய்கின்றன.
கருணாகரனின் கவிதை மொழி இயற்கையல்ல; இயல்போடு தாங்கிய சோதனைகள். கற்பனையாக இல்லாத உண்மைச் சமநிலை. பனிமையாகத் தோன்றும் சொல்களில் அடங்கிய தீவிர அரசியல்.
இவர் நவீன ஈழப் பொது நெஞ்சின் ஓசையை கவிதையாக்கி இருப்பவர். “மென்மை” மற்றும் “மாறுபாடு” ஆகிய இரண்டும் நிதானமான பிழையற்ற செயல்பாடாக அவரது எழுத்தில் தோன்றுகின்றன. நாகரிக சிந்தனையின் எதிர்மறை விளைவுகளையும், அந்தச் சிதைவுகளில் வேரூன்றும் எதிர்ப்பையும் பேசும் எழுத்தாளர் இவர்.
♪
- ஜே.பிரோஸ்கான் -
0 Comments