ஆதாமின் பச்சை நிலம்

பச்சை நிலம் நம்மை விசாரணை செய்யவில்லை

காற்றின் கையொப்பம் தூய்மையாக இருந்தது
அவன் என்னைப் பார்க்கவில்லை
என் நிழலைப் பின்தொடர்ந்தான்
அவன் எதையும் கேட்கவில்லை
ஆகாயத்தின் பரப்பில் நின்றபடி
நான் ஒரு பழத்தை தூக்கினேன்

அத்தனை மரங்களும் தயங்கின
'தீண்டாதே' என்ற ஒலி மட்டும்
ஓரமாக மறைந்தது
அந்த ஒலியின் எதிரில்
ஒரு மெல்லிய இசை சுழன்றது

'ஏன்?' என்று வினவியது உள்ளம்
அதை நான் கொடுத்தேன்
அவன் வாங்கினான்
அவன் பசியின்றி தின்றான் 

முதல் முறையாக
ஒரு பழம் இருவருக்கும்
வேதனையை விருந்து வைத்தது
ஆனால், அந்த விருந்தில்
அறிதல் ஒரு பிழையாய் படமாக்கவில்லை
பிறப்பாய் பயணித்தது
மரங்கள் நம்மைக் களைந்து விட்டன

இலைகள் நம்மை பார்க்கவில்லை
நாம் வாடவில்லை
மாறினோம்
அறிதல் என்பது அழிவின் மூலக்காரணம் அல்ல
மாறும் துளியின் மையம்

மனிதர்களாக
முதல் முறையாக கண்ணீர் சுவைத்தோம்
அது வெறும் வலி அல்ல
அது நினைவின் சுவை.

-நஸார் இஜாஸ் -